wystawa indywidualna
kuratorka: Patrycja Ryłko
konsultacje merytoryczne: Jacek Dominiczak
współpraca: Łukasz Jarząbek
organizator: Instytut Kultury Miejskiej
partner: Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Wielka Zbrojownia ASP w Gdańsku, Targ Węglowy 6, 27.06–6.07.2014

Wielkoformatowa instalacja architektoniczna polegająca na zaanektowaniu historycznej przestrzeni i wprowadzeniu doń funkcjonalistycznych elementów – zbudowanych według przyjętych oficjalnie norm prototypów najmniejszych dopuszczalnych w architekturze jej elementów. Całości towarzyszył regularnie pojawiający się w przestrzeni dźwięk: krótki i tępy odgłos wystrzału symbolicznie zwracający uwagę na paradoks wykorzystania maksymalnych środków przy minimalnej skuteczności oraz na zderzenie świata utopii z historyczną faktycznością.

Instalacja to zwrócenie uwagi na newralgiczny obszar styku dwóch różnych i jednocześnie wykluczających się czasowo i przestrzennie narracji. Artystka posługuje się materią budynku w skali 1:1, w pełni anektując zastaną przestrzeń – ponad 700 metrów przestrzennych pustki i ponad 400 lat historii, która miała wpływ na wewnętrzną organizację jej układu przestrzennego. Używa tej skali tak, by bezpośrednio zdeterminowała ona faktyczny rozmiar rzeźbiarskiej, czasowej realizacji. Ingerując w miejsce, na nowo definiuje jego parametry, poprzez częściowe wprowadzenie pozornie abstrakcyjnych podziałów przestrzeni, w rzeczywistości zdefiniowanych podziałów opartych na stałych formułach (pierwotnie spisane w 1936 roku przez Ernsta Neuferta normy dla architektury mieściły się na ok. 40 stronach maszynopisu, współcześnie to ponad 800 stron) regulujących funkcjonalizm rozumiany tutaj jako najbardziej ekonomiczny i wydajny sposób tworzenia przestrzeni publicznej.

Wsuwając rozbudowaną geometrycznie konstrukcję w zastaną przestrzeń Arsenału, wykorzystując pustkę w pustce, posługując się wyabstrahowanymi wytycznymi, które mechanicznie określają najbardziej złożone programowo i przestrzennie obiekty użyteczności publicznej, a co za tym idzie wykorzystując całkowicie zinstrumentalizowane i modułowo sfabrykowane normy przestrzeni przeznaczonej do wspólnego używania artystka otwiera dyskusję na temat funkcjonalizmu jako limitu organiczności użytkowania.

Krakowiak traktując funkcjonalizm jako fizyczne ograniczenie przestrzeni, definiując go w kategoriach usystematyzowanego limitu formatującego rzeczywisty sposób działania budynku, który nierzadko przeciwdziała jego organicznej dynamice, podkreśla złożoną relację pomiędzy bryłą obiektu, a jej zawartością przestrzenną, pojemnością znaczeniową oraz możliwościami funkcjonalnymi. Poprzez zestawienie dwóch wykluczających się czasowo i przestrzennie formuł regulujących funkcjonowanie przestrzeni Arsenału, którego wewnętrzna logika z pewnością nie jest obecnie do końca rozumiana i w sposób naturalny wykorzystywana, artystka odkrywa ukryte kody zależności, a w szczególności te związane z komunikacyjnym niezrozumieniem, dysfunkcją oraz pojęciem błędu.