House of Dust by Alison Knowles
rzeźba dźwiękowa
w ramach wystawy The House of Dust Alison Knowles
kuratorzy: Katherine Carl, Maud Jacquin i Sébastien Pluot
The James Gallery, Nowy Jork, 7.09–29.10.2016
Oh no, please don’t to koncert muzyki konkretnej bazujący na udźwiękowieniu fraz The House of Dust i emitowany w przestrzeń publiczną głośnej Piątej Alei. Kompozycja bazowała na granicy częstotliwości podprogowych i wykorzystywała fragmenty powszechnie rozpoznawalnych sygnałów dźwiękowych komunikatorów elektronicznych, rozszczepiając zastaną sferę audialną, ale działając na granicy dostrzegalności filtrowana była bowiem przez szyby witryn galerii, zza których była emitowana.
Rzeźba dźwiękowa była częścią wieloelementowego projektu (obejmującego wystawę, akcje performatywne, kurs dla studentów i publikację) dedykowanego Alison Knowles, klasyczce sztuki konceptualnej, i jej pionierskiej, wyprzedzającej swoją epokę realizacji The House of Dust (1967). Skomputeryzowany wiersz i dokumentacja późniejszych, zbudowanych w oparciu o niego struktur (akcje, dyskusja, publikacje) były pokazane w dialogu z pracami – głównie z dorobku samej Knowles i innych artystów z kręgu Fluxus – badającymi związki sztuki, technologii i architektury. Dodatkowo, ta wizjonerska, ale wówczas niedoceniona realizacja stała się inspiracją do stworzenia specjalnie na tę wystawę nowych prac i interpretacji przestrzennych rezonujących z samym The House of Dust.
The House of Dust Knowles to jeden z najwcześniejszych przykładów poezji komputerowej. Konstrukcja napisanych kodem Fortran kolejnych czterowierszy utworu jest dwuczłonowa. Każdy składa się z frazy „a house of” i z losowej sekwencji powstałej na bazie czterech źródeł i dotyczącej albo materiału, albo lokacji tytułowego domu, albo jakiejś sytuacji, na przykład sposobu padania światła, albo jego mieszkańców. W 1968 ten komputerowo wygenerowany utwór – klasyk sztuki konceptualnej – został przełożony na materię dzięki przyznanemu artystce stypendium Guggenheim na wybudowanie domu w Chelsea (dzielnica Nowego Jorku). Po pewnym czasie zmaterializowany wiersz został rozebrany, zabezpieczony i przeniesiony do Cal Arts Burbank w Kalifornii, gdzie Knowles uczyła w latach 1970-72. Dom służył artystce artystce do prowadzenia zajęć ze studentami. W jego podwoje zapraszała także innych twórców, którzy wchodzili w relacje z jego otwartą strukturą.
Podobny cel stawiała inicjatywa James Gallery. Aktywowano interakcyjny model pedagogiczny zaproponowany przez The House of Dust (i sam ruch Fluxus, z którym związana była Knowles), a stało się to możliwe dzięki kooperacjom artystów i naukowców poruszających się na styku takich dyscyplin, jak sztuka w tym praktyki performatywne, architektura, poezja, literatura, muzyka i nauki informatyczne. Projekt objął także semestr jesienny 2016 roku w Queens College and Spitzer School of Architecture – szkoły będącej częścią City College w Nowym Jorku, a studenci mieli możliwość uczestnictwa w reaktywowanym kursie Social Practice Queens (Praktyki Społeczne na Queens). Całości inicjatywy towarzyszyła publikacja zawierająca teksty studentów studiów doktoranckich tej szkoły.
Artyści wystawy The House of Dust: Alison Knowles and Ay-o, Chloë Bass, Keren Benbenisty, Jérémie Bennequin, George Brecht, Hugo Brégeau, Marcel Broodthaers, John Cage, Alejandro Cesarco, Jagna Ciuchta, Constant, Jean-Pascal Flavien, Yona Friedman, Mark Geffriaud, Beatrice Gibson, Eugen Gomringer, Dan Graham, Jeff Guess, Georey Hendricks, Dick Higgins, Maria Hupeld, Toshi Ichiyanagi, Norman C. Kaplan, Allan Kaprow, Frederick Kiesler, Nicholas Knight, Katarzyna Krakowiak, Mikko Kuorinki, Theo Lutz, Stephane Mallarmé, Alan Michelson, Yoko Ono, Nam June Paik, Jenny Perlin, Nina Safainia, Carolee Schneeman, Mieko Shiomi, James Tenney, Srdjan Jovanovic Weiss i Emmett Williams.
